بررسی همبستگی اختلالات اسکلتی- عضلانی با شاخص توانایی انجام کار و حد مجاز بلند کردن بار

مقدمه: از جمله عوامل خطر مؤثر در بروز ناراحتی های اسکلتی-عضلانی می توان به وزن زیاد بار یا فاکتورهای شغلی و فردی متفاوت اشاره کرد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین توانایی انجام کار و حد مجاز بلند کردن بار با شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در بین کارکنان آشپزخانه می باشد. روش کار: این مطالعه تحلیلی-مقطعی به صورت سرشماری (60 =n ) در بین کارکنان شاغل در آشپرخانه بیمارستان های آموزشی شهر قزوین در سال 1395 انجام شد. داده ها توسط پرسش نامه های شیوع درد، شاخص توانایی انجام کار و حد مجاز بلند کردن بار صورت گرفت. داده ها با آزمون های رگرسیون تک و چندگانه و توسط نرم-افزار 20 spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بیش ترین میزان شیوع در ناحیه کمر (%3/78) گزارش شد. %7/61 از کارکنان در سطح خوب شاخص توانایی انجام کار و %3/58 ایستگاه ها از نظر جابجایی بار در شرایط ناایمن قرار داشتند. شرایط غیرمجاز حمل بار به تنهایی حدود 7 برابر، شیوع گردن و شانه درد و 5 برابر شیوع کمردرد را افزایش می دهد و در تعامل با سایر ریسک فاکتورها شیوع گردن 25 برابر و شیوع شانه 28 برابر افزایش می یابد. افراد با سطح توانایی خوب نسبت به افراد با سطح توانایی عالی، 9 برابر بیش تر در معرض شیوع کمردرد قرار دارند. نتیجه گیری: ریسک فاکتورهایی نظیر شاخص توده بدنی، توانایی انجام کار و حد مجاز بلند کردن بار می توانند بر شیوع ناراحتی اسکلتی-عضلانی تاثیرگذار باشند لذا انتخاب افراد با سطح توانایی خوب و عالی و رعایت حد مجاز بلند کردن بار از جمله روش های مؤثر در افزایش بهره وری و کاهش شیوع اختلالات در کارکنان آشپرخانه می باشد.